Sağlık çalışanlarında işe başlamanın ve iş doyumunun nomofobi düzeyleri üzerine etkisinin araştırılması
Küçük Resim Yok
Tarih
2025
Yazarlar
Dergi Başlığı
Dergi ISSN
Cilt Başlığı
Yayıncı
Düzce Üniversitesi
Erişim Hakkı
info:eu-repo/semantics/openAccess
Özet
Amaç: Bu çalışmanın temel amacı, işe yeni başlayan sağlık çalışanlarında iş doyumu, nomofobi düzeyi, depresyon ve yaşam kalitesi arasındaki ilişkilerin incelenmesidir. Gereç-Yöntem: Bu araştırma, tanımlayıcı ve kesitsel bir çalışma olarak Düzce Üniversitesi Araştırma ve Uygulama Hastanesi'nde gerçekleştirilmiştir. Çalışmaya, 01.01.2024 ile 31.12.2024 tarihleri arasında işe yeni başlayan toplam 100 sağlık personeli dâhil edilmiştir. Katılımcıların sosyodemografik özellikleri, nomofobi düzeyleri, depresyon puanları, yaşam kalitesi puanları ve iş doyumu değerlendirilmiştir. Veri toplama sürecinde, katılımcılara anket formları uygulanmıştır. Bu formlar, bireylerin belirtilen değişkenler açısından değerlendirilmesini sağlayan Nomofobi, Beck Depresyon, Yaşam Kalitesi ve Minesota İş Doyumu ölçeklerinden oluşmaktadır. Bulgular: Çalışmaya toplam 100 sağlık personeli katılmış olup, katılımcıların %64,5'i (n=71) kadın, %35,5'i (n=39) erkektir. Son bir hafta içinde, sağlık çalışanlarının günlük ortalama ekrana bakma süresi ise 259.1±115.1 dakika olarak saptanmıştır. Araştırmada, katılımcıların nomofobi düzeyleri işe yeni başladıkları dönemde ve başladıktan üç ay sonraki süreçte karşılaştırılmıştır. İşe yeni başlayan sağlık çalışanlarının %2.7'sinde (n=3) nomofobi tespit edilmemiş, %41.8'inde (n=46) hafif düzeyde, %45.5'inde (n=50) orta düzeyde ve %10'unda (n=11) yüksek düzeyde nomofobi saptanmıştır. İşe başladıktan üç ay sonra yapılan ölçümde ise sağlık çalışanlarının %0.9'unda (n=1) nomofobi bulunmazken, %45.5'inde (n=50) hafif düzeyde, %43.6'sında (n=48) orta düzeyde ve %10'unda (n=11) yüksek düzeyde nomofobi görülmüştür. Bununla birlikte, üç aylık süreçte nomofobi düzeylerinde istatistiksel olarak anlamlı bir değişiklik tespit edilmemiştir (p>0.05). Katılımcıların nomofobi düzeyleri arttıkça depresyon düzeylerinin de yükseldiği, buna karşılık yaşam kalitesinin azaldığı saptanmıştır (p<0.05). İşe başladıktan sonraki üç aylık süreçte, katılımcıların depresyon düzeylerinde anlamlı bir değişiklik görülmemiştir (p>0.05). Ayrıca, yaşam kalitesindeki artışın depresyon düzeylerinde azalmaya neden olduğu belirlenmiştir (p<0.05). Cep telefonu kullanım süresi ile nomofobi ve depresyon düzeyleri arasında herhangi bir anlamlı ilişki tespit edilmemiştir (p>0.05). Sonuç: Elde edilen bulgular, nomofobi düzeyinin azalmasının yalnızca iş doyumunu artırmakla kalmayıp, aynı zamanda depresyon düzeylerini düşürdüğünü ve yaşam kalitesini yükselttiğini göstermektedir. Bu doğrultuda, sağlık çalışanlarında nomofobi düzeyini azaltmaya yönelik bilinçlendirme ve müdahale stratejilerinin iş doyumunu artırmada etkili olabileceği öne sürülmektedir. Sağlık çalışanlarında nomofobi düzeylerini azaltmaya yönelik yapılacak iyileştirme çalışmalarının, onların rol model olma potansiyeli sayesinde hasta ve hasta yakınlarında da olumlu etkiler yaratabileceği düşünülmektedir.
Aim: The main aim of this study was to examine the relationships between job satisfaction, nomophobia level, depression and quality of life in newly recruited healthcare workers. Materials and Methods: This study was conducted as a descriptive and cross-sectional study at Düzce University Research and Application Hospital. A total of 100 newly recruited health personnel between 01.01.2024 and 31.12.2024 were included in the study. Participants' sociodemographic characteristics, nomophobia levels, depression scores, quality of life scores and job satisfaction were evaluated. During the data collection process, questionnaire forms were applied to the participants. These forms consisted of Nomophobia, Beck Depression, Quality of Life and Minnesota Job Satisfaction scales, which enabled the evaluation of individuals in terms of the specified variables. Results: A total of 100 healthcare professionals participated in the study and 64.5% (n=71) of the participants were female and 35.5% (n=39) were male. In the last week, the average daily screen viewing time of healthcare professionals was 259.1±115.1 minutes. In the study, the nomophobia levels of the participants were compared at the time they started their new jobs and three months after they started their new jobs. Nomophobia was not detected in 2.7% (n=3) of the newly recruited healthcare workers, 41.8% (n=46) had mild nomophobia, 45.5% (n=50) had moderate nomophobia and 10% (n=11) had high nomophobia. Three months after starting work, 0.9% (n=1) had no nomophobia, 45.5% (n=50) had mild nomophobia, 43.6% (n=48) had moderate nomophobia and 10% (n=11) had high nomophobia. However, there was no statistically significant change in nomophobia levels during the three-month period (p>0.05). As the nomophobia levels of the participants increased, their depression levels also increased, whereas their quality of life decreased (p<0.05). In the three-month period after starting work, no significant change was observed in the depression levels of the participants (p>0.05). In addition, it was determined that the increase in quality of life led to a decrease in depression levels (p<0.05). No significant relationship was found between the duration of cell phone use and nomophobia and depression levels (p>0.05). Conclusion: The findings show that decreasing the level of nomophobia not only increases job satisfaction, but also decreases depression levels and improves quality of life. Accordingly, it is suggested that awareness-raising and intervention strategies to reduce nomophobia levels in healthcare workers may be effective in increasing job satisfaction. It is thought that improvement efforts to reduce nomophobia levels in healthcare professionals may also have positive effects on patients and their relatives thanks to their potential as role models.
Aim: The main aim of this study was to examine the relationships between job satisfaction, nomophobia level, depression and quality of life in newly recruited healthcare workers. Materials and Methods: This study was conducted as a descriptive and cross-sectional study at Düzce University Research and Application Hospital. A total of 100 newly recruited health personnel between 01.01.2024 and 31.12.2024 were included in the study. Participants' sociodemographic characteristics, nomophobia levels, depression scores, quality of life scores and job satisfaction were evaluated. During the data collection process, questionnaire forms were applied to the participants. These forms consisted of Nomophobia, Beck Depression, Quality of Life and Minnesota Job Satisfaction scales, which enabled the evaluation of individuals in terms of the specified variables. Results: A total of 100 healthcare professionals participated in the study and 64.5% (n=71) of the participants were female and 35.5% (n=39) were male. In the last week, the average daily screen viewing time of healthcare professionals was 259.1±115.1 minutes. In the study, the nomophobia levels of the participants were compared at the time they started their new jobs and three months after they started their new jobs. Nomophobia was not detected in 2.7% (n=3) of the newly recruited healthcare workers, 41.8% (n=46) had mild nomophobia, 45.5% (n=50) had moderate nomophobia and 10% (n=11) had high nomophobia. Three months after starting work, 0.9% (n=1) had no nomophobia, 45.5% (n=50) had mild nomophobia, 43.6% (n=48) had moderate nomophobia and 10% (n=11) had high nomophobia. However, there was no statistically significant change in nomophobia levels during the three-month period (p>0.05). As the nomophobia levels of the participants increased, their depression levels also increased, whereas their quality of life decreased (p<0.05). In the three-month period after starting work, no significant change was observed in the depression levels of the participants (p>0.05). In addition, it was determined that the increase in quality of life led to a decrease in depression levels (p<0.05). No significant relationship was found between the duration of cell phone use and nomophobia and depression levels (p>0.05). Conclusion: The findings show that decreasing the level of nomophobia not only increases job satisfaction, but also decreases depression levels and improves quality of life. Accordingly, it is suggested that awareness-raising and intervention strategies to reduce nomophobia levels in healthcare workers may be effective in increasing job satisfaction. It is thought that improvement efforts to reduce nomophobia levels in healthcare professionals may also have positive effects on patients and their relatives thanks to their potential as role models.
Açıklama
Anahtar Kelimeler
Aile Hekimliği, Family Medicine, Sağlık Çalışanı, Nomofobi, Depresyon, Yaşam Kalitesi, İş Doyumu, Bağımlılık, Cep Telefonu, Health Worker, Nomophobia, Depression, Quality of Life, Job Satisfaction, Addiction, Mobile Phone
