Divan Şiirinde “Cân-fezâ” Tabiri Üzerine*

dc.authorid
dc.contributor.authorKılıçarslan, Orhan
dc.date.accessioned2021-12-01T18:21:48Z
dc.date.available2021-12-01T18:21:48Z
dc.date.issued2020
dc.department[Belirlenecek]en_US
dc.description.abstractŞairlerin dil malzemesinin bütün anlam ilgilerinden derinlemesine yararlandığı klasik şiirde her tabirin, ibarenin farklı kullanımlarının ortaya konulması, metinlerin ve bu metinlerin yazıldığı dilin zenginliğini göstermesi bakımından önemlidir. Klasik şiirde şairlerin bir düzen içerisinde kurdukları beyitlerde bir tabirin yalnızca sözlüklerde kayıtlı olan ilk anlamları ile yorumlanması, yerleşik anlamınbaskın bir karakterde olmasını ve diğer metinlerde de benzer biçimde ele alınmasınasebepolmuştur. Klasik edebiyatın başlangıç ve klasikleşme öncesidönemleri birlikte düşünüldüğündecoğrafi ve kültürel anlamda ilişki içinde bulunduğu diğer dillerle etkileşimi yoğundur ve bu etkileşim incelendiğindebahsedilen yaklaşımlar sınırlı bir yorum alanında hareket edildiğini göstermektedir. Bu makalede klasik Türk şiirinde sevgiliye ait özelliklerin sıfatı görevinde ve taşıdığı anlam açısından tarihlerde sıkça kullanılan “cân-fezâ” tabirinin tespit edilen örneklerde “âb-ı hayât” karşılığında da kullanımına ilişkin tespitleryapılmış ve bu anlamıyla da metinlerde işlendiğigösterilmeye çalışılmıştır.en_US
dc.description.abstractIn classical poetry, where poets take advantage of all the meaning of language material, it is important to reveal the different uses of each phrase and to show the richness of the texts and the language in which these texts are written. In classical poetry, the interpretation of a term with only the first meanings recorded in dictionaries in the couplets established by the poets in an order caused the established meaning to have a dominant character and to be treated similarly in other texts. When the early and pre-classical era of classical literature are considered together, the interaction with other languages in geographical and cultural terms is intense and when this interaction is examined, the mentioned approaches show that there is a limited field of interpretation. In this article, it has been determined that the term “cân-fezâ”, which has been used frequently in terms of the meaning of the features of the lover in the classical Turkish poetry, and in terms of the meaning it has, were determined in terms of “âb-ı hayât” and it was triedto be shown in the text.en_US
dc.identifier.doi10.34083/akaded.697694
dc.identifier.endpage11en_US
dc.identifier.issn2618-6349
dc.identifier.issue1en_US
dc.identifier.startpage1en_US
dc.identifier.urihttps://doi.org/10.34083/akaded.697694
dc.identifier.urihttps://app.trdizin.gov.tr/makale/TkRFeE1URTVPUT09
dc.identifier.urihttps://hdl.handle.net/20.500.12684/9290
dc.identifier.volume4en_US
dc.indekslendigikaynakTR-Dizinen_US
dc.institutionauthorKılıçarslan, Orhan
dc.language.isotren_US
dc.relation.ispartofAkademik Dil ve Edebiyat Dergisien_US
dc.relation.publicationcategoryMakale - Ulusal Hakemli Dergi - Kurum Öğretim Elemanıen_US
dc.rightsinfo:eu-repo/semantics/openAccessen_US
dc.subject[No Keywords]en_US
dc.titleDivan Şiirinde “Cân-fezâ” Tabiri Üzerine*en_US
dc.typeArticleen_US

Dosyalar

Orijinal paket
Listeleniyor 1 - 1 / 1
Yükleniyor...
Küçük Resim
İsim:
9290.pdf
Boyut:
900.55 KB
Biçim:
Adobe Portable Document Format
Açıklama:
Tam Metin / Full Text