Yazar "Yücel, Mücahid Osman" seçeneğine göre listele

Listeleniyor 1 - 5 / 5
  • Küçük Resim
    Öğe
    Distal Radius Eklem İçi Kırıklarının El Bilek Fiksatörü ile Tedavisinde Radio-Ulnar Açıdaki Değişikliklerin El Bilek Skorlamasına Etkisi
    (Düzce Üniversitesi, 2023) Akar, Bedrettin; Yücel, Mücahid Osman
    Amaç: Bu çalışmada kapalı repozisyon ve penning tipi dinamik el bilek fiksatörü ile tedavi edilen radiusun distal intra-artiküler kırıkları (RDIK)’nda radyolojik ölçüm ile değerlendirilen radial inklinasyon (RI) açısının klinik sonuçlara olan etkisinin değerlendirilmesi amaçlandı.Gereç ve Yöntemler: 2012 ve 2020 yılları arasında RDIK nedeniyle kapalı redüksiyon ve dinamik el bilek fiksatörü uygulanan 120 hastanın dosyaları geriye dönük olarak incelendi. Hastaların post operatif 2., 6. ve 10. haftalarda radyolojik olarak el bileği ön/arka grafilerinden RI açıları ölçülerek, açısal değerlerdeki farklılıkların, Mayo el bilek skorlaması (MEBS) kriterlerine göre klinik sonuçlara olan etkisi araştırıldı.Bulgular: AO kırık sınıflamasına göre, 77 (%64,2) hastanın tip C1, 43 (%35,8) hastanın ise tip C2 kırığı vardı. Hastaların 69 (%57,7)’u kadın ve 51 (%42,3)’i erkek olup ortalama yaş 50,08±15,36 yıldı. Fiksatörler altıncı haftada çıkarıldı. Post op 10. haftada ölçülen RI açıları, 83 (%69,1) hastada 20°-30°, 32 (%26,6) hastada 10°-19° ve 5 (%4,3) hastada ise 0°-9° idi. MEBS’e göre, 39 (%32,5) hasta mükemmel, 76 (%63,3) hasta iyi ve 5 (%4,2) hasta ise orta olarak değerlendirildi. RI değerleri ile MEBS arasında pozitif yönde istatistiksel olarak anlamlı bir korelasyon gözlendi (r=0,369; p lt;0,001).Sonuç: Kapalı redüksiyon ile dinamik bilek fiksatör uygulaması basit ve minimal invaziv bir yöntemdir ve IFDR tedavisinde başarılı klinik ve fonksiyonel sonuçlar sağlar. Optimal RI açılarının klinik ve fonksiyonel sonuçlarda etkili olduğunu düşünüyoruz.
  • Küçük Resim Yok
    Öğe
    Medial Talus Osteokondral Lezyonlarında Mikrofraktür ve Mozaikoplastinin Karşılaştırmalı Klinik ve Fonksiyonel Sonuçları
    (Sakarya Üniversitesi, 2024) Sağlam, Sönmez; Arıcan, Mehmet; Karaduman, Zekeriya Okan; Yücel, Mücahid Osman; Dalaslan, Raşit Emin
    Amaç: Bu çalışma, medial talus osteokondral lezyonlarının (OCL'ler) tedavisinde iki cerrahi müdahale, mikrofraktür ve mozaikoplastinin erken klinik ve fonksiyonel sonuçlarını karşılaştırmayı amaçlamaktadır. Yöntem ve Gereçler: Bu retrospektif çalışma, Ocak 2016'dan Ocak 2022'ye kadar XXX Üniversitesi Tıp Fakültesi Ortopedi ve Travmatoloji Anabilim Dalı'nda tedavi edilen hastaları içermektedir. Hastalar, mikrofraktür uygulananlar (Grup 1, n=20) ve mozaikoplasti uygulananlar (Grup 2, n=17) olarak iki gruba ayrılmıştır. Preoperatif ve postoperatif takip verileri başlangıçta, 6. ayda ve 12. ayda görsel analog skala (VAS) ve Amerikan Ortopedik Ayak ve Ayak Bileği Derneği (AOFAS) skorlarını içermektedir. İstatistiksel analiz NCSS yazılımı kullanılarak yapılmış olup, anlamlılık seviyesi p<0,05 olarak belirlenmiştir. Bulgular: Mikrofraktür grubunun ortalama yaşı 37,9±12,5 yıl, mozaikoplasti grubunun ise 38±12,46 yıl idi (p=0,981). Her iki grup da başlangıçtan 6. ve 12. aylara kadar VAS skorlarında anlamlı iyileşme göstermiş olup, mozaikoplasti grubu ağrı azalmasında daha üstün bulunmuştur (p<0,001). AOFAS skorları da her iki grupta anlamlı olarak iyileşmiş olup, mozaikoplasti grubunun 12. ayda daha iyi fonksiyonel sonuçlar gösterdiği tespit edilmiştir (p=0,069). Sonuç: Mikrofraktür ve mozaikoplasti, medial talus OCL'lerin tedavisinde erken dönemde ağrının azaltılmasında ve klinik durumda etkilidir.
  • Küçük Resim
    Öğe
    Osteomiyelit uygulanan rat modelinde rifaksiminli spacer uygulamasının teikoplaninli ve antibiyotiksiz spacer uygulaması ile etkinlik yönünden karşılaştırılması
    (Düzce Üniversitesi, 2019) Yücel, Mücahid Osman; Turhan, Yalçın
    Giriş: Akut ve kronik osteomiyelit, uzun süreli antibiyotik tedavisi ve cerrahi debridman gerektiren tedavisi zor bir hastalıktır. Özellikle Metisiline dirençli staphylococcus aureus (MRSA) suşlarından kaynaklanan ve implant ile ilişkili osteomiyelitin tedavisi oldukça güçtür. Rifaksimin etki spektrumu ve farmakolojik özellikleri bakımından osteomiyelit tedavisinde etkili olabilecek rifamisin türevi bir antibiyotiktir. Amaç: Deneysel olarak planlanan bu çalışmada rifaksiminin MRSA etkenli ve implant ilişkili osteomiyelit oluşturulan rat modellerinde etkinliğinin araştırılması amaçlanmıştır. Gereç ve Yöntemler: Çalışmamızda 40 adet erişkin dişi Wistar Albino cinsi rat kullanıldı. Tüm ratlar 10'arlı 4 gruba ayrıldı. Norden'in modifiye deneysel osteomiyelit modeli ile tüm ratların sağ tibia metafizlerinde MRSA etkenli, implant ilişkili osteomiyelit geliştirildi. 4 hafta sonra tüm grupların implantları çıkartılarak debridman uygulandı ve grup 1'e rifaksiminli, grup 2'ye teikoplaninli ve grup 3'e de antibiyotiksiz çimento tedavisi uygulandı. Kontrol grubu olarak ayrılan grup 4'e ise debridman dışında bir tedavi uygulanmadı. 4 hafta sonra tedavi sonlandırılarak ötenazi uygulandı ve klinik, histopatolojik ve mikrobiyolojik sonuçlar kıyaslandı. Bulgular: Tedavi sonrası klinik skorlamada gruplar arasında istatiksel olarak anlamlı bir fark görülmemiştir. Grup 1 ve grup 2'nin histopatolojik skorları ile grup 3 ve grup 4'ün histopatolojik skorları arasında istatiksel olarak anlamlı düzeyde farklılık saptanmıştır. Grup 1 ve grup 2'nin histopatolojik skorları grup 3 ve grup 4'ten daha iyi bulunmuştur. Tedavi öncesi ve sonrası koloni sayıları karşılaştırıldığında, grup 3 ve grup 2 arasında istatiksel olarak anlamlı fark bulunmasına rağmen, grup 4 ve grup 1'in sonuçları arasında istatiksel olarak anlamlı farklılık bulunmamıştır. Sonuç: Geniş etki spektrumlu olması nedeniyle seçilen rifaksiminin osteomiyelit tedavisinde yeteri kadar etkinliği gösterilememiştir. Bu çalışma; ileride yapılacak olan ve enfeksiyon belirteçlerinin de çalışmaya dahil edildiği daha kapsamlı, karşılaştırmalı çalışmalara ışık tutma özelliği göstermektedir.
  • Küçük Resim
    Öğe
    Rifaximine spacer application is not superior to local teicoplanin treatment in a rat model of osteomyelitis
    (Kare Publ, 2022) Yücel, Mücahid Osman; Turhan, Yalçın; Arıcan, Mehmet; Karaduman, Zekeriya Okan; Sağlam, Sönmez; Tekçe, Yıldıray; Gamsızkan, Mehmet
    OBJECTIVE: Acute and chronic osteomyelitis generally require long-term antibiotic therapy and surgical debridement. Implant-associated osteomyelitis, particularly from methicillin-resistant Staphylococcus aureus (MRSA) strains, is difficult to treat. Rifaximin is an antibiotic derived from rifamycin which may be effective in the treatment of osteomyelitis in terms of its wide spectrum of action and pharmacological properties. The aim of this experimental study was to investigate the local efficacy of rifaximin in rat models with MRSA and implant associated osteomyelitis.METHODS: This study was carried out with 40 adult Wistar albino rats. The rats were randomly divided into 4 equal groups with 10 rats in each. An implant related MRSA osteomyelitis was created in the right tibia metaphysis of each rat by Norden's experimental osteomyelitis model. After 4 weeks, the implants of each tibia were removed and debridement was applied. Group 1 was designed as control group and no other treatment was applied other than debridement. Bone cement without any antibiotic was applied to Group 2, bone cement with teicoplanin was applied to Group 3 and bone cement with rifaximin was applied to Group 4. After 4 weeks from the second surgery, euthanasia was performed to the rats and the clinical, histopathological and microbiological results were compared.RESULTS: There was no statistically significant difference between the groups in clinical scoring. A statistically significant difference was found between the histopathological scores of Group 1 and Group 2 and the histopathological scores of Groups 3 and 4; the histopathological scores of Group 1 and Group 2 were found to be higher than Group 3 and Group 4. When the pre-and post-treatment colony numbers were compared, although there was a statistically significant difference between Group 3 and Group 2, no statistically significant difference was found between Group 4 and Group 1 results.CONCLUSION: In spite of its wide spectrum, the local efficacy of rifaximin in the treatment of osteomyelitis could not be demonstrated. This study shows the ability to shed light on some future comprehensive studies with the inclusion of infection markers.
  • Küçük Resim
    Öğe
    Rifaximine spacer application is not superior to local teicoplanin treatment in a rat model of osteomyelitis
    (2022) Yücel, Mücahid Osman; Turhan, Yalçın; Arıcan, Mehmet; Karaduman, Zekeriya Okan; Sağlam, Sönmez; Tekçe, Yıldıray; Gamsızkan, Mehmet
    OBJECTIVE: Acute and chronic osteomyelitis generally require long-term antibiotic therapy and surgical debridement. Implant- associated osteomyelitis, particularly from methicillin-resistant Staphylococcus aureus (MRSA) strains, is difficult to treat. Rifaximin is an antibiotic derived from rifamycin which may be effective in the treatment of osteomyelitis in terms of its wide spectrum of action and pharmacological properties. The aim of this experimental study was to investigate the local efficacy of rifaximin in rat models with MRSA and implant associated osteomyelitis. METHODS: This study was carried out with 40 adult Wistar albino rats. The rats were randomly divided into 4 equal groups with 10 rats in each. An implant related MRSA osteomyelitis was created in the right tibia metaphysis of each rat by Norden’s experimental osteomyelitis model. After 4 weeks, the implants of each tibia were removed and debridement was applied. Group 1 was designed as control group and no other treatment was applied other than debridement. Bone cement without any antibiotic was applied to Group 2, bone cement with teicoplanin was applied to Group 3 and bone cement with rifaximin was applied to Group 4. After 4 weeks from the second surgery, euthanasia was performed to the rats and the clinical, histopathological and microbiological results were compared. RESULTS: There was no statistically significant difference between the groups in clinical scoring. A statistically significant difference was found between the histopathological scores of Group 1 and Group 2 and the histopathological scores of Groups 3 and 4; the histopathological scores of Group 1 and Group 2 were found to be higher than Group 3 and Group 4. When the pre-and post-treatment colony numbers were compared, although there was a statistically significant difference between Group 3 and Group 2, no statistically significant difference was found between Group 4 and Group 1 results. CONCLUSION: In spite of its wide spectrum, the local efficacy of rifaximin in the treatment of osteomyelitis could not be demonstrated. This study shows the ability to shed light on some future comprehensive studies with the inclusion of infection markers.